يكي از شيوه هاي نگريستن به هنر، نگاه جامعه شناسانه به هنر است. منظور از نگاه جامعه شناسانه، فقط نگاه جامعه شناسي نيست بلكه نگريستن از ديدگاه علوم اجتماعي است كه جامعه شناسي، اقتصاد، حقوق، مطالعات فرهنگي و ... را شامل مي شود. نگاه جامعه شناسانه بحث هاي مختلفي دارد كه يكي از اين بحث ها در مورد خاستگاه اجتماعي هنر است، بدين منظور كه از سبك ها و مضامين هنري تبيين هاي تاريخي اجتماعي ارائه دهيم. تبيين علّي هنر بحث ديگر نگاه جامعه شناسانه است. يعني اينكه چه تحولي سبب شده است تا در يك دوره تاريخي ، شعر فارسي به عنوان مهم ترين قالب هنري در جامعه تلقي شود، در حالي كه ممكن است در طول سال هاي بعدي اين طور نباشد.
� با يك نگاه اجمالي به سير تطور و تكامل ادبيات فارسي در ايران در مي يابيم كه طي چند دهه اخير يكي از مهم ترين قالب هايي كه افراد به وسيله آن احساسات و عواطف خود را ابراز مي كردند، شعر بوده است. حتي افراد خواسته ها و نيازهاي عقلاني و احساسي خود را از طريق شعر بيان مي كردند.� البته اين نكته را هم بايد بدانيم كه شعر فقط بيان احساسات سطحي و زود گذر شاعر نيست بلكه زبان يك ملت است. بدين معنا كه شاعران در سروده هاي خويش از وضعيت مردمان جامعه شان سخن مي گويند. به عبارت ديگر، اگر به آثار شاعراني همچون رودكي سمرقندي، قطران تبريزي، فرخي سيستاني، فردوسي، عطار نيشابوري، خاقاني شرواني، سعدي شيرازي، صائب تبريزي، عارف قزويني ، نيما يوشيج، سهراب سپهري و ... ديگر شاعران كشور نگاه كنيم در خواهيم يافت كه اين شاعران با هر سبكي كه داشتند از عراقي و خراساني گرفته تا شعر نو و سپيد؛ سروده هايشان رنگ و بوي ايراني مي دهد و در شعرهايشان ما را با آداب ، رسوم و فرهنگ جامعه شان آشنا مي كنند كه مي توان گفت اين يكي از ويژگي هاي شعرهاي فارسي تلقي مي شود . بنابراين ما در حوزه فرآيندهاي تاريخي بايد به سراغ خاستگاه هاي اجتماعي سروده ها برويم و در آن جا به صورت هاي هنر توجه كنيم نه به محتوا چرا كه در خاستگاه هاي اجتماعي به شرايط اجتماعي سروده ها توجه مي كنيم، اين در حالي است كه در تبيين هاي علّي هنر ما به محتوا و مضامين هنري توجه داريم و اين كه چرا اين مضامين و محتواها به وجود آمده اند. همه ما مي دانيم كه كشور عزيزمان ایران، مهد شعر و شاعری بوده است و هر نقطه از اين مرز و بوم داراي شاعران نامداري است كه شعرهاي خود را با گويش هاي محلي مي سرودند.� سرودن شعر با گويش محلي توسط شاعران باعث ماندگاري زبان و گويش محلي استان هاي سراسر كشور مي شود چرا كه شعر نشان دهنده فرهنگ يك جامعه است و اين موضوع را بارها و بارها در اشعار شاعران بزرگ تاريخ ايران نظاره گر بوده ايم. البته ذكر اين نكته ضروري است كه ما در استان هاي كشور هنرمنداني داريم كه آثار فاخري خلق كردند و فرهنگ استانشان را در قالب آثار هنري بيان كرده اند اما براي پايدار ماندن آثار اين هنرمندان نيازمند تهيه و تنظيم برنامه هاي كوتاه مدت و بلند مدتي هستيم كه بتوانيم در كشور شاهد افزايش توليدات هنرمندان شهرستاني وگسترش اين گونه آثار بومي باشيم .
� در همين راستا حوزه هنري سازمان تبليغات اسلامي از سال 85 با برگزاري نخستين جشنواره آثار و توليدات مراكز استاني حوزه هنري برآن شد تا از اين طريق، آثار توليد شده در مراكز استاني را معرفي كند تا ضمن شناسايي هنرمندان شهرستاني به� استعداد يابي جوانان هنرمند نيز بپردازد. اميدواريم در سومين جشنواره آثار و توليدات مراكز استاني حوزه هنري با ايجاد بخش هاي مجزا براي حضور شاعران بومي استان ها و سرودن شهرهاي محلي بتوانيم به اين هدف مهم كه همانا توسعه و شناسايي هنر هاي استاني است دست يابيم و زمينه ساز معرفي هنرهاي بومي استان هاي كشور باشيم چرا كه اين هنر هنرمندان كشور است كه فرهنگ يك جامعه را ماندگار مي كند و مانع كمرنگ شدن آن مي شود.