تئاتر خیابانی نمایشی اعتراض گونه و اجتماعی محسوب می‌شود. هنرمندان در اینگونه از نمایش‌ها معضلات و مشکلات اجتماعی را به تصویر می‌کشند. در واقع تئاتر خیابانی آیینه دغدغه‌ها و مشکلات مردم است.
تئاتر خیابانی به معنای امروزی، در کشور ما هنر جوانی محسوب می‌شود، البته اجرای نمایش در میان مردم از زمان قدیم رواج داشته که هر قوم و ملیتی مراسم و آیین مربوط به خود را در قالب نمایش به تصویر می‌کشید.
در اینجا بهتر است برای روشن شدن این قضیه دو گونه تئاترهایی که در محوطه باز به اجرا در می‌آید را از یکدیگر جدا کنیم. نمایش‌هایی که در خارج از سالن به نمایش گذاشته می‌شود به دو دسته میدانی و خیابانی تقسیم می‌شوند در واقع نمایش‌های آیینی که در زمان قدیم اجرا می‌شد از جمله تعزیه در شمار اینگونه نمایش‌ها قرار می‌گیرند. پیشینه تئاتر خیابانی به زمان جنگ جهانی بر می‌گردد در اوایل قرن بیستم به دنبال جنگ جهانی اول و انقلاب شوروی نمایش‌های خیابانی در اروپا از رونق بسیاری برخوردار شد. اینگونه از� تئاتر با هدف تبلیغ و ترویج عقاید و آگاه کردن مردم� و بیدار کردن حس انقلابی و مبارزه در برابر ظلم و بی عدالتی در میان عموم مردم� به وجود آمد. بعد از جنگ جهانی دوم و بخصوص در دهه 1950 میلادی این روند سیر نزولی یافت تا اینکه جنبش دانشجویی فرانسه در اواخر سال‌های 60 و ظهور رادیکالیسم در اروپا به آن جان تازه‌ای بخشید.
� تفاوت رویکرد این تئاتر با تئاترهای قبلی این بود که اگر در گذشته تئاتر خیابانی در دفاع از سرمایه‌داری برخاسته بود این‌بار بر ضد سرمایه‌داری جهانی سر برآورده بود.
� بعد از جنگ ویتنام خیلی از این نمایش ها با هدف مخالفت با امپریالیسم جهانی شکل گرفت و به تدریج تأثیرات سیاسی در این نمایش‌ها کاهش پیدا کرد و جای خود را به دفاع از حقوق کارگران، سیاهان، زنان و اکنون مخالفت با جهانی‌سازی داد. در حال حاضر هزاران نمایش در صحنه‌های تئاتر جهان به اجرا درمی‌آیند تا حق و معنویت از دست رفته بشر معاصر را فریاد بزنند و باطل را محکوم کنند. انسان به بن بست رسیده در دنیای مدرن و رو به زوال امروزی، نیازمند رجوع به گذشته خویش است و در این راه بازگشت و توجه جدی به‌ آیین‌ها و مناسک دینی و مذهبی به عنوان منشاء واقعی هنر نمایش در جهان است و این گونه از تئاتر، انسان محور و خداگونه، تئاتری است که قادر است معنویت از دست رفته بشر معاصر را بازیابد.
تئاتر خیابانی، تئاتر اجتماعی و اعتراض گونه است و از دل مشکلات و مسائل اجتماعی بیرون می‌آید. چاشنی اینگونه تئاتر خلاقیت است. هنرمندی که در این زمینه فعالیت می‌کند باید به صورت کاملاً خلاقانه و موشکافانه به موضوع بپردازد. در واقع خلاقیت یکی از ارکان اصلی تئاتر خیابانی محسوب می‌شود که از ابتدا تا به امروز همراه این تئاتر بوده است. آنچه در تئاترخیابانی اهمیت فراوان دارد، مضمون نمایش است که می‌تواند برگرفته از واقعیت‌ها و مشکلات روزمره جامعه ما باشد و هرچه این مضامین با همه ی موشکافانه و عمیق بودنش ساده و عامیانه ابراز شود، برای مخاطب عام ملموس‌تر خواهد بود. در واقع تئاتر خیابانی باید آیینه‌ای از حرف‌ها و دردهای مردم باشد.